Autor: Waldemar Żyszkiewicz

Ludzie reagują na pojedyncze zdarzenia, eventy, prowokacje, ekscesy. To, co dzieje się w Polsce i z Polską po roku 1985*, da się zrozumieć jedynie z perspektywy procesów długookresowych. Inaczej trudno pojąć, dlaczego w zasadniczo katolickim i prawie monoetnicznym kraju stała się możliwa – bezkarna, bo dokonana w aurze legalności – zbrodnia na niewinnym dziecku. Tak,… Czytaj dalej Zastrzyk w serce. Jak mogło do tego dojść?

Od kiedy zaczęto ją prowadzić zawsze polegała na wskazaniu Czarnego Luda, którego należy się maniakalnie bać. I oskarżyć o wszelkie zło, także niemożliwe. Posądzić o zbrodnicze motywacje. Jeśli to akurat człowiek – odczłowieczyć. Wyszydzić, wdeptać w ziemię… Po prostu – nienawidzić! Wyraziste przykłady z ostatniej dekady to awansowany do rangi współczesnej dżumy wirus SARS-CoV-2, później… Czytaj dalej Totalna wojna medialna

Opis sytuacji geopolitycznej w kategoriach propagandowych ma sens, gdy idzie o zmylenie przeciwnika, bądź własnego elektoratu, któremu zamierza się – w imię nieposkromionej pychy, głupoty czy braku rzeczowej oceny sytuacji – proponować koncepty skrajnie nierealistyczne lub wręcz szkodliwe… Gorzej, gdy samemu zaczyna się własnej propagandzie wierzyć. Na naszych oczach dokonuje się właśnie kompromitacja rządzących w… Czytaj dalej Późne wnuki Potiomkina

Nie winię kibiców za przejęzyczenie! Skoro sam Donald Tusk orzekł, że przejęzyczenie nie jest dostatecznym powodem, by karać za nie minister edukacji, która naraziła na szwank zarówno dobre imię Polski, jak i rację stanu Rzeczypospolitej, tym bardziej trudno czepiać się środowisk kibicowskich za obrazę jednej, dość ekscentrycznej osoby. Naruszone dobra i poniesione straty są tutaj… Czytaj dalej Ćwiczenia z przejęzyczenia

Nie zająłbym się Stanowskim, gdyby ten się nie uparł, żeby Janusza Walusia przesłuchać, zmusić do złożenia samokrytyki, wreszcie opatrzyć na siłę niepochlebnymi etykietkami, w rodzaju: morderca czy rasista. I żeby samemu się prezydencko podlansować kosztem powagi naszego państwa, cherlawego przecież i bez tego. Zacznijmy od plusów twórcy Kanału Zero. Krzysztof Stanowski może być uznany za… Czytaj dalej Stanowski na prezydenta!

Niezbyt wysoka, czarnowłosa, lekko utykająca po wypadku, do tego wygadana i biegła w materii prawniczej, ze sporą charyzmą środowiskową. Nic dziwnego, że na towarzyszach zarządzających partią z ramienia Moskwy mogła sprawiać wrażenie rasowej komunistki. Szkołę ciemności Belli V. Dodd, autobiografię dość szczególnego rodzaju, można czytać na kilka sposobów. Albo jako opowieść o drodze życiowej młodej… Czytaj dalej Bello Visono, zmierzasz wprost do piekła!

Kilka uwag o westernizacji społecznej Polaków, jeśli chcemy, żeby zabrzmiało grzecznie. Albo krótko i rzeczowo: o moronizacji obywateli III RP, przeprowadzanej według najlepszych wzorców postcywilizacyjnych z Zachodu, w Polsce nadal uważanego za rodzaj kulturowego Peweksu, którym niestety być przestał. Oby tylko czasowo. Tak nam (i Ameryce) dopomóż Trump! W dawnych czasach, gdy PRL był Peerelem,… Czytaj dalej Zachodniejemy czy zachodzimy? Jak to słoneczko…

To był zwyczajny polski kapłan. Ale wierny do końca prawdzie, o którą walczył. Dlatego zginął. Alek był drobny i szczupły. Chętniej czytał niż pracował w polu, ale mimo pewnej nieśmiałości był rozmowny, garnął się do ludzi. Przez całą szkołę, od pierwszej klasy podstawówki aż do matury, wstawał o piątej, aby zdążyć – czy to mróz… Czytaj dalej Dojrzewanie męczennika