Wernisaż wystawy rzeźby Alfredy Poznańskiej odbył się w środę 15 maja w Domu Edyty Stein we Wrocławiu. Organizatorem wystawy jest Ośrodek Dokumentacji Sztuki ASP we Wrocławiu (kuratorzy: Marta Drobińska, Karolina Wiktor, Krzysztof Pachurka). Uroczystość okazała się niezwykle ciekawym wydarzeniem, pełnym osobistych wspomnień osób związanych ze zmarłą w 2001 roku artystką.
Przybyłych gości powitała prezes Towarzystwa im. Edyty Stein pani Danuta Nowak. Następnie głos zabrali m.in. Elżbieta Łubowicz – autorka folderu wystawy, Christos Mandzios – rzeźbiarz i profesor ASP, Ludwika Ogorzelec – rzeźbiarka i przyjaciółka Alfredy Poznańskiej, dziekan Wydziału Rzeźby i Mediacji Sztuki dr hab. Grzegorz Niemyjski, Danuta Skraba – jedna z twórców muzeum Domu Edyty Stein, laureatka Nagrody im. Edyty Stein.
Sztuka Alfredy Poznańskiej jest utrwalaniem rzeczy ulotnych w najtrwalszych materiałach. Stąd tak często pojawia się u niej motyw liści czy kartek papieru. Jej rzeźby wykonane są z metalu, kamienia, ceramiki i drewna.
Studiowała pod kierunkiem Julii Kotarbińskiej, Xawerego Dunikowskiego i Łucji Skomorowskiej-Wilimowskiej, co wpłynęło zapewne na charakter jej twórczości łączący realizm z duchowością.
Niezwykły był związek Alfredy Poznańskiej ze świętą Teresą Benedyktą od Krzyża – Edytą Stein. Wyrazem tego duchowego pokrewieństwa jest m.in. jej dzieło – ołtarz w kaplicy Edyty Stein w kościele pw. św. Michała na wrocławskim Ołbinie. Była też autorką pamiątkowego medalu ofiarowanego Ojcu Św. Janowi Pawłowi II przez dolnośląskich artystów w 1983 roku na wrocławskich Partynicach.
Dom Edyty Stein
Wrocław ul. Nowowiejska 38
Wystawa czynna do 30 czerwca 2024 r.
Notka biograficzna ze Słownika działaczy i współpracowników Solidarności Walczącej 1982-1990
Wydanie II – uzupełnione.
Praca zbiorowa pod redakcją Romana Zwiercana
Poznańska Alfreda, ur. w 3 stycznia 1939 r. w Małkowie, zm. 7 października 2001 r. we Wrocławiu.
W latach 1958–1965 studiowała na Wydziale Ceramiki i Szkła w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu. W 1965 została członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków. W 1973 objęła posadę nauczyciela akademickiego w PWSSP we Wrocławiu, w 1995 uzyskała stopień profesora. W marcu 1968 r. uczestniczyła w antyreżimowej demonstracji we Wrocławiu. Od lat 70. XX w. brała udział w spotkaniach wrocławskiego Klubu Inteligencji Katolickiej i współorganizowała Tygodnie Kultury Chrześcijańskiej we Wrocławiu. We wrześniu 1980 r. wstąpiła do NSZZ „Solidarność”. W październiku tego samego roku rozpoczęła współpracę z Niezależnym Zrzeszeniem Studentów. W 1981 uczestniczyła w strajkach studenckich. Po wprowadzeniu stanu wojennego została kolporterką prasy podziemnej. W 1984 podjęła współpracę z Solidarnością Walczącą. W połowie lat 80. XX w. udzielała schronienia ukrywającemu się Kornelowi Morawieckiemu. W 2007 została pośmiertnie odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.