1908-1987
Maria Younga urodziła się i wychowała w Krakowie, gdzie studiowała romanistykę i historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz Jana Kazimierza we Lwowie. Zainteresowania językowe zaprowadziły ją do Brukseli oraz Grenoble, gdzie uzyskała Certyfikat Wyższych Studiów Francuskich.
Jednak zachodnia kultura nie zaspokoiła jej ciekawości – znalazła się we Lwowie, gdzie w latach 1929-1930 jako jedna z pierwszych kobiet w Polsce ukończyła kursy szybownicta. Jej umiejętności latania pozwoliły odegrać kluczową rolę w odnalezieniu pola do latania, którego poszukiwanie zorganizował Aeroklub w Czerwonym Kamieniu pod Lwowem. Umożliwiło to stworzenie Akademii Szybowcowej w Bezmiechowie. Pewnego razu, w czasie lotu szkoleniowego, gwałtowny podmuch wiatru zmusił ją do wylądowania na boisku piłkarskim, gdzie właśnie odbywał się mecz drużyny Czarnych Lwów.
Ważnym jej osiągnięciami były rekordy lotów szybowcowych na wysokość oraz na długotrwałość lotu – w kategorii kobiet ustanowiła rekord na 2800 metrów w 1938 roku. Była tak dobra w szybownictwie, że uzyskała uprawnienia instruktora w 1935 roku. Jako instruktor szybownictwa pracowała w centrum szkolenia Wojska Polskiego w Ustianowej, a od 1936 w Wołyńskiej Szkole LOPP w Sokolej Górze. Tam też poznała swojego przyszłego męża, Jana Zbigniewa Mikulskiego. W tym okresie dostała wyczynową odznakę pilota szybowcowego za przelot 63 kilometrów. Loty szybowcem na granicy z Sowietami były ryzykowne – pewnego razu została ostrzelana po przekroczeniu granicy powietrznej niedaleko Strażnicy KOP.
Jej edukacja oraz pasja szybownictwa pozwalały jej przez wiele lat na regularne pisanie artykułów do znanego czasopisma Skrzydlata Polska. Za osiągnięcia w szybownictwie Prezydent RP Ignacy Mościcki w 1935 roku przyznał Marii Younga Mikulskiej Srebrny Krzyż Zasługi.
W 1940 roku Sowieci deportowali ją ze Lwowa razem z rodzicami i 2-letnią córką Anią w okolice Semipałatyńska (obecny Kazachstan). Tylko ona przeżyła i doczekała się ewakuacji przez gen. Andersa, z którym dostała się do Iranu. Potem znalazła się w Tanganice (obecna Uganda), gdzie została sekretarzem i nauczycielką w polskim obozie przesiedleńczym. W 1944 znalazła się w WAAF w Wielkiej Brytanii, pracując w stacji meteorologicznej w Polskiej Stacji Lotniczej w Newton. Później została przeniesiona do wydziału prasy i informacji Dowództwa Polskich Sił Powietrznych, gdzie przebywała do czasu demobilizacji w 1947 roku. Jednak świat pociągał Marię Mikulską w inną stronę – w 1950 roku zdecydowała się wyjechać z mężem do Pakistanu. Jako pierwsza kobieta w tym kraju została zatrudniona jako instruktor szybownictwa w Pakistańskim Lotnictwie RPAF. Była również współorganizatorem Centralnej Szkoły Szybowcowej (Central Gliding School) w Karaczi oraz pracowała jako instruktor lotów cywilnych. W bazie RPAF w Chaklala niedaleko Rawalpindi prowadziła szkoleniową jednostkę szybowcową. Jej umiejętności bicia rekordów w szybownictwie od czasów lwowskich również w Pakistanie przynosiły rezultaty – jednym z najbardziej efektownych był 6-godzinny lot żaglowy nad płaskim terenem, który zakończyła lecąc w nocy.
Po powrocie w 1964 roku do Wielkiej Brytanii kontynuowała pracę jako instruktor szybownictwa aż do przejścia na emeryturę. Za swoje zasługi otrzymała Złotą Odznakę Stowarzyszenia Lotników Polskich, którego była dożywotnim członkiem.
Jej biografia jest przykładem niesamowitej odwagi, intelektu oraz umiejętności dawania sobie rady w każdych warunkach – od pilotowania szybowca, studiowania języków i innych kultur z całego świata, po osiągnięcia swoich wychowanków w pilotażu szybowców od Polski po Pakistan. Powinna być przykładem dla wielu współczesnych kobiet.