w Muzeum Żołnierzy Wyklętych i Więźniów Politycznych PRL w Warszawie
13 grudnia 2024 roku w Muzeum przy ulicy Rakowieckiej 37 w Warszawie, w dawnym areszcie śledczym, odbyła się uroczystość wręczenia Medali Wolności i Solidarności. To miejsce, będące świadkiem wielu dramatycznych wydarzeń z przeszłości, nadało wspomnianej uroczystości szczególnego znaczenia i głębi. Spotkanie miało na celu upamiętnienie osób, które swoją postawą, odwagą i zaangażowaniem przyczyniły się do walki o wolność, demokrację i niepodległość Polski.
Medale w imieniu Prezydenta RP Andrzeja Dudy wręczał prezes Instytutu Pamięci Narodowej, dr Karol Nawrocki. Jego słowa, podkreślające znaczenie bohaterstwa, solidarności i niezłomności uczestników walki o wolność, a także rola, jaką te wartości odgrywają we współczesnej Polsce, nadały uroczystości podniosły charakter. „Wszyscy budowaliście wspólnotę ludzi, którzy chcą wziąć odpowiedzialność za polską wolność, niepodległość i solidarność” – powiedział prezes IPN a równocześnie obywatelski kandydat na Prezydenta RP.
„Dzielne kobiety, które nie ustępują w męstwu i odwadze mężczyznom”… „mężczyźni, którzy nie ulegli sowieckiej, kolonialnej presji i zaprowadzili nas do wolnej i niepodległej Rzeczpospolitej”. „Jesteście – podkreślił dr Nawrocki – żywym świadectwem tego, co jest dobre, a co złe, a także świadectwem wolności przeciwko zniewoleniu”.
W uroczystości aktywnie uczestniczyli także przedstawiciele Solidarności Walczącej. Od rana odbywały się różne wydarzenia towarzyszące, w których ważną rolę odegrali Wojtek Podgórzak i Łukasz Osowski. Ich zaangażowanie w organizację oraz reprezentowanie środowiska Solidarności Walczącej było widoczne. Szczególnego wyrazu uroczystościom dodał sztandar SW regionu Mazowsze, który symbolizuje stale aktualne wartości. Nie należy zapominać, że hasło „Wolni i Solidarni” pojawiło się jako dewiza Solidarności Walczącej z chwilą jej powstania w 1982 roku.
Jako jeden z odznaczonych tym zaszczytnym medalem, przeżyłem ten dzień w sposób niezwykle osobisty i emocjonalny. Chociaż czułem się zaszczycony, przyznaję, że towarzyszyło mi także uczucie zażenowania. W moim przekonaniu nie byłem godny takiego wyróżnienia. Wspomnienia wracały falami – myśli o tych, którzy walczyli z większą determinacją, poświęcali się bardziej, a których już nie ma z nami, przytłaczały mnie. Ludzie wartościowi, którzy oddali życie i zdrowie za wolność, powinni być dziś tu obecni, lecz ich miejsce pozostało puste.
Decyzję o uczestnictwie w uroczystości podjąłem także z myślą o moim wnuczku. Bardzo chciał być częścią tego wydarzenia, a ja uznałem, że to doskonała okazja, by przekazać mu lekcję patriotyzmu i miłości do ojczyzny. Chciałem, by zobaczył, że istnieje środowisko ludzi, którzy nie tylko wspominają przeszłość, ale nadal aktywnie działają na rzecz Polski. Chciałem pokazać mu, że wartości takie jak wolność, solidarność i oddanie dla Polski są fundamentem, na którym buduje się przyszłość.
Podczas uroczystości naszły mnie również refleksje dotyczące współczesnych wyzwań, przed którymi stoi Polska. Moim zdaniem obecnie zadania, jakie stoją przed nami, są o wiele trudniejsze i dramatyczne niż te, z którymi mierzyliśmy się w przeszłości. Dzisiejszy świat niesie ze sobą zagrożenia, które mogą prowadzić do bezpowrotnej utraty suwerenności. To teraz, w tych czasach, będzie trzeba wykazać się prawdziwym hartem ducha, odwagą i niezłomnością, aby obronić niezależność i przyszłość naszego kraju.
Jednym z nagrodzonych był także Stanisław Ryszard Kaczoruk, w latach 1979-1980 współpracujący z Kornelem Morawieckim we Wrocławiu przy druku Biuletynu Dolnośląskiego. Kontynuował działalność podziemną po wprowadzeniu stanu wojennego, wspomagał tworzenie Serwisu SW wspólnie z Heleną i Romkiem Lazarowiczami.
Oto lista wszystkich wyróżnionych:
Bogumiła Berdychowska-Szostakowska, Piotr Jerzy Brożyna, Zbigniew Buczek, Krzysztof Zbigniew Doman, Krzysztof Drapczyński, Józef Tadeusz Gniewek, Kinga Jagoda Hałacińska, Janusz Stanisław Jachnicki, Stanisław Ryszard Kaczoruk, Mariusz Kamiński, Krystyna Kotowska, Stanisław Kotowski, Marek Eugeniusz Koźbiał, Grzegorz Bogdan Książczak, Wiesław Oborski, Piotr Dominik Oporski, Anna Piątkowska, Liliana Renata Plesiewicz-Ziemińska, Maryla Roman, Adam Rząca, Marian Srebrny, Sławomir Stanisław Świderski, Jarosław Bohdan Wróblewski.
Pośmiertnie Krzyżami Wolności i Solidarności odznaczeni zostali: Krzysztof Gołaszewski, Antoni Heda-Szary, a także Jacek Szaniawski, Władysław Jan Turoski oraz Dariusz Adam Wierzbicki.
W sposób szczególnie symboliczny odebrano medal w imieniu Antoniego Hedy, pseudonim „Szary” – wybitnego patrioty i bohatera Polski. Krzyż w jego imieniu odebrała jego córka, Teresa Heda-Snopkiewicz. Postać Antoniego Hedy, niezłomnego żołnierza podziemia, przypomina nam, że ideały, za które walczyli nasi bohaterowie, wciąż są żywe i nadal wymagają od nas zaangażowania i determinacji. To również szczególne zobowiązanie, by pamięć o takich ludziach, ich odwadze i miłości do ojczyzny, była przekazywana kolejnym pokoleniom.
Uroczystość była także okazją do spotkania wielu znajomych z dawnych lat. Z wieloma z nich nie widziałem się od dziesięcioleci. Wspólne rozmowy, wspomnienia i poczucie wspólnoty sprawiły, że chwile te były zarówno wzruszające, jak i radosne. To przypomniało mi, że czasy walki o wolność nie minęły, wciąż łączą nas te same ideały i wartości.
Choć opuszczałem uroczystość z mieszanką emocji – dumy i refleksji, czułem że musimy bezwzględnie pielęgnować pamięć o przeszłości i przekazywać ją kolejnym pokoleniom. Medal Wolności i Solidarności, który otrzymałem, nie jest dla mnie nagrodą, lecz zobowiązaniem, by dalej świadczyć o wartościach, które były fundamentem naszej walki o wolną Polskę. Jednocześnie jest przypomnieniem, że w obliczu współczesnych wyzwań nasza odpowiedzialność za przyszłość kraju jest jeszcze większa niż kiedykolwiek wcześniej. A jest to niestety konsekwencja zgody na MAGDALENKĘ I OKRĄGŁOSTOŁOWĄ zdradę.