Wnuki my późne – z Twojej dłoni uniosły nas strzeliste ptakiTam zaczekały nieruchomo na Ziemię, co okrąża wieki Teraz spływają majestatem, w oczy nam patrzą przenikliwieCzy dostrzegamy, rozumiemy istotę tej tak wielkiej chwiliKruki i wrony nadlatują, dzioby – bagnety wysuwająCzarne nad czarnym, więc nie widać, jak Twój „ Fortepian” obsiadająZnowu na warcie my przed czartem,… Czytaj dalej Odzew